Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα γονείς και παιδί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα γονείς και παιδί. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Παιδιά..... ελάτε να φάτε!


Θυμάμαι τη γυναίκα εχθές, εκεί έξω από το κυλικείο του νοσοκομείου. Που καθόταν αναπαυτικά σε ένα τραπέζι, κάπνιζε, έπινε καφέ, χαλάρωνε στην παρέα μιας άλλη γυναίκας.

Θυμάμαι και τα δυο πιτσιρίκια της. Αξιολάτρευτα. Το ένα αγοράκι ήταν δεν ήταν 5 χρονών και ο αδερφός τους ελάχιστα μεγαλύτερος.

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Εκδήλωση με Θέμα 'Το Δράμα της Βίας στην Οικογένεια'- Προβολή ταινίας


Εκδήλωση με Θέμα:
"Το Δράμα της Βίας στην Οικογένεια"

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2015, 7.30 μμ

Αίθουσα εκδηλώσεων ΦΑΑΘ
Διεύθυνση: Αγίας Σοφίας 38, 5ος όροφος

Μετά την προβολή της ταινίας θα πραγματοποιηθεί συζήτηση

Συμμετέχουν:
Λ. Κεσίδου (Δημοσιογράφος, συντονίστρια)
Ε. Θεοδοσιάδου (Ψυχολόγος, Κ.Σ.Θ.-Γ.Γ.Ι.Φ)
Ζ. Πασσιά (Κοιν.Λειτουργός, "Καταφύγιο Γυναίκας")
Γ. Βαρδαρινός (Σκηνοθέτης "Νουάρ Πρότζεκτ")
Α. Μπαρτζουλιάνου (Σεναριογράφος "Νουάρ Πρότζεκτ")

Είσοδος Ελεύθερη






Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

Νέα ομάδα γονέων




Μια συχνή και σημαντική δυσκολία στο γονεϊκό μας ρόλο είναι η εφαρμογή των ορίων και των κανόνων μέσα και έξω από το σπίτι. Τα όρια δοκιμάζουν τη σχέση του γονιού με το παιδί και συνήθως συνοδεύονται από αρνητικά συναισθήματα και για τις δύο πλευρές.

Θέλουμε:
  • Να οριοθετούμε το παιδί χωρίς να δημιουργούνται εντάσεις στις σχέσεις μας 
  • Να οριοθετούμε το παιδί χωρίς να παρεμποδίζουμε την πρωτοβουλία και την αυτονομία του 
  • Να εκπαιδεύουμε το παιδί στην υπευθυνότητα 
  • Να μάθουμε στο παιδί να σέβεται τους κανόνες λειτουργίας του πλαισίου (σπίτι, σχολείο κλ.π)
Στον κύκλο των ομάδων γονέων με θέμα ‘οριοθετώ το παιδί μου’ εξερευνούμε τους τρόπους με τους οποίους το κάθε μέλος μπορεί να διασφαλίσει την εφαρμογή των κανόνων, διατηρώντας παράλληλα το ήρεμο κλίμα στο σπίτι και ενισχύοντας την υπευθυνότητα του παιδιού.Θα το προσπαθήσουμε μέσα από βιωματικές ασκήσεις και μοίρασμα των εμπειριών και της διαφορετικότητας της κάθε οικογένειας, ώστε μετά το πέρας των συναντήσεων οι τεχνικές να γίνουν κτήμα του καθενός με το δικό του, μοναδικό τρόπο. 

Για πληροφορίες και εγγραφές στην ομάδα μου επικοινωνήστε με το Κέντρο Νησίδα στο 2310245524

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Γονείς: Από τα όρια της οριοθέτησης...στο περιεχόμενο


Η οριοθέτηση στα παιδιά είναι ίσως το πιο συχνό θέμα προβληματισμού για το οποίο θα καταφύγουν οι γονείς στην αναζήτηση βοήθειας από τον ειδικό, μέσα από τη συμβουλευτική γραμμή την οποία θα επιδιώξουν από αυτόν.
'Πώς να κάνω το παιδί μου πιο συνεργάσιμο, πώς θα το κάνω να μη διαπραγματεύεται διαρκώς τα όρια μας, να είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του και στα καθήκοντα του, να μην έχει στο μυαλό του διαρκώς το παιχνίδι και όλη αυτή η προσπάθεια μου να μην επιβαρύνει την καθημερινότητα μας μέσα από την ένταση που αυτή μας επιφέρει στο σπίτι;'

Πολύ πιο σπάνια θα πάνε οι γονείς στον ειδικό με αιτήματα του τύπου: 'πώς θα κάνω το παιδί πιο ανεξάρτητο, αυτόνομο, με αυτοπεποίθηση, με δυνατότητα να παίρνει πρωτοβουλίες, να αμφισβητεί, να διερευνά, να έχει ενδιαφέροντα και κίνητρα στην καθημερινότητα.'
Τι συμβαίνει λοιπόν; είναι πιο συχνές οι δυσκολίες οριοθέτησης ή είναι πιο δύσκολες οι απαιτήσεις του γονιού στο θέμα της οριοθέτησης σε σύγκριση με προσδοκίες του σε άλλες δεξιότητες του παιδιού όπως αυτές της ανάπτυξης αυτοπεποίθησης, αυτονομίας, πρωτοβουλίας και κριτικής σκέψης?

Και γιατί αλήθεια ο γονιός να προβληματίζεται συχνότερα με το κατά πόσο το παιδί 'συμμορφώνεται' στους κανόνες λειτουργίας στο οποίο ανήκει (οικογένεια,σχολείο,δραστηριότητες) και σπανιότερα με το κατά πόσο ενεργεί ελεύθερα, αυτόνομα και με κριτική σκέψη σ' αυτό το σύστημα? Πέρα από το κοινωνιολογικό ενδιαφέρον που έχει αυτή η αναρώτηση, μια απάντηση αυθόρμητη φαντάζομαι θα ήταν: 'μα επειδή αυτό έτσι κι αλλιώς το κάνει', και δε θα διαφωνήσω σ' αυτό. Είναι αλήθεια ότι από τη φύση τους τα παιδιά έχουν την επιθυμία να εξερευνήσουν, να δοκιμάσουν, να πειραματιστούν και κατ' επέκταση να αμφισβητήσουν και να καταπατήσουν τις νόρμες λειτουργίας του κάθε συστήματος... η διαφορά κατά τη γνώμη μου είναι ότι αυτό γίνεται μέσα από μια πρόθεση τους να μάθουν τον κόσμο και να γνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα από αυτόν....τη στιγμή που δυστυχώς ο ενήλικας περισσότερο αντανακλαστικά θα αντιδράσει αμυντικά σα να απαντάει σε μια πρόθεση του παιδιού να αμφισβητήσει τη δύναμη του και τη δικαιοδοσία του στον έλεγχο των πραγμάτων, προκαλώντας ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα έτσι. Εκείνη τη στιγμή που θα μεταφράσει τις συμπεριφορές του παιδιού ως συμπεριφορές 'που πάνε να του πάρουν τον αέρα'- 'να γίνει το δικό του', θα προβληματιστεί περισσότερο πανικόβλητα για το κατά πόσο οριοθετημένο είναι το παιδί, κατά πόσο ξεκάθαρο του έχει κάνει το 'ποιος κάνει κουμάντο' .

Ποια άλλη μετάφραση θα χωρούσε σε αυτές τι συμπεριφορές του παιδιού πέρα από αυτήν που συνήθως ερμηνεύει ο γονιός ως ανάγκη του παιδιού να γίνει το δικό του; Αν εκείνη τη στιγμή νιώσει ότι το παιδί δεν γίνεται ανυπάκουο αλλά δοκιμάζει, δεν αντιδρά σε αυτά που ο ίδιος προστατευτικά του ορίζει αλλά πειραματίζεται πέρα από αυτά, δεν προσπαθεί να επιβληθεί αλλά να αυτενεργήσει,... και το κυριότερο, αν διαισθανθεί ότι δεν πρόκειται περί μιας προσωπικής μάχης του παιδιού απέναντι του αλλά πρι μιας φυσικής διαδικασίας ανάπτυξής του ....η δική του απάντηση σ' αυτην τη συμπεριφορά του παιδιού, θα ήταν καθοριστικά διαφορετική αλλά και η αναγκαιότητα για οριοθέτηση το ίδιο. Σε μια τέτοια στάση ο γονιός δε θα προβληματιζόταν τόσο για το πώς να βάλει τα όρια στη συμπεριφορά του παιδιού, αλλά για το πώς αυτά τα όρια που όλοι καλούμαστε να σεβαστούμε (συμπεριλαμβανομένου και του γονιού) δε θα κλωνίσουν την ανάγκη του παιδιού να μάθει, να λειτουργήσει ελεύθερα, να εξερευνήσει. Η οπτική αυτή θα θέσει τον γονιό δίπλα στο παιδί που μαζί του αναζητά λύσεις και διεξόδους μέσα σε ένα ορισμένο πλαίσιο αναφοράς και όχι απέναντι του.

Άλλωστε, αυτό δεν κάνει και ο ενήλικας στην καθημερινότητα; Δεν είναι η ίδια η καθημερινότητα μια διαρκή πάλη να καλύψουμε ανάγκες μας μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που ορίζεται από τις εργασιακές και κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που ζούμε; Τι θα μας διευκόλυνε σ' αυτήν τη δική μας προσπάθεια να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες στα όρια που θέτει το πλαίσιο των συνθηκών μας αυτών. Σίγουρα το να μας επαναλαμβάνει και να μας υπενθυμίζει διαρκώς κάποιος το πόσο αυστηρά και αμετάκλητα είναι αυτά τα όρια (οικονομικά,εργασιακά κλ.π) δε θα μας ήταν χρήσιμο σε κάτι. Απεναντίας, η επικέντρωση της προσοχής μας σε αυτό θα μας δημιουργούσε μια μόνιμη δυσανασχέτηση και αυτή με τη σειρά της μια ένταση. Περισσότερο χρήσιμη θα ήταν μια βοήθεια για το πώς μπορούμε να καλύψουμε αυτές τις ανάγκες μας δεδομένων των συνθηκών. Μέσω του παραδειγματισμού; Μέσω της ανταλλαγής απόψεων με κάποιον άλλον; Μέσω της ελευθερίας πειραμαισμού μας στο πεδίο εντός ορίων του πλαισίου μας με τη δυνατότητα να κάνουμε λάθη και να λειτουργήσουμε διορθωτικά? Γιατί να απέχει η μεταχείριση του παιδιού από κάτι τέτοιο. Και το παιδί όπως και εμείς καλείται να εφεύρει τρόπους να κινηθεί σε ένα σύστημα, που αν νομίζουμε ότι εμείς το ορίζουμε εξολοκλήρου είμαστε γελασμένοι. Αυτή η προσπάθεια του παιδιού είναι κοινή με τη δική μας και όχι επιβαλλόμενη από εμάς. Μας μένει λοιπόν να του διδάξουμε τρόπους να πετύχει τους στόχους του και όχι να το περιορίσουμε νιώθοντας τους στόχους του συγκρουόμενους με τους δικούς μας.

Τη στιγμή λοιπόν που το παιδί ζητά περισσότερη ώρα για να παίξει, μπορούμε να διαβάσουμε την ανάγκη του να δημιουργήσει και όχι την ανάγκη του να μας επιβληθεί και να απαντήσουμε σε αυτήν ως τέτοια. Έτσι θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε μαζί του τρόπους που αυτό θα μπορούσε να γίνει δεδομένου του πλαισίου αναφοράς του (καθημερινό πρόγραμμα του παιδιού) με έναν παρόμοιο τρόπο που και μεις ψάχνουμε διεξόδους τη στιγμή που νιώθουμε κουρασμένοι κατά τη διάρκεια εργασίας μας. Στην αρχή και θα διερευνούσαμε τα περιθώρια μας για άδεια από τον εργοδότη και κατόπιν θα επιθυμούσαμε ένα εργασιακό κλίμα που θα μας έκανε τις δύσκολες στιγμές μας όσο το δυνατόν πιο παραγωγικές, δεδομένης της κούρασης. Κανένας μας δε θα ήθελε έναν εργοδότη που θα τον μάλωνε απλά και μόνο επειδή αποπειράθηκε να διεκδικήσει άδεια. Θα ήταν βοηθητικός ωστόσο αν έδειχνε κατανόηση και βοηθούσε προτείνοτας αλλες συνθήκες για να φέρουμε το έργο μας εις πέρας.

Ας στρέψουμε λοιπόν ως γονείς τη ματιά μας από τα ορια, στο περιεχομενο που υπάρχει μέσα σε αυτά. Και η αναρώτηση 'πώς θα κάνω το παιδί μου πιο πειθαρχημένο στα όρια που ορίζω' ας μετατραπεί σε 'πώς θα επισημαίνω και θα ενθαρρύνω την ελευθερία του παιδιού μεσα στα οριοθετημένα πλαίσια που χαρακτηρίζουν τις ζωές όλων μας'. Μια αναρώτηση σίγουρα πιο δημιουργική και παραγωγική.

Διαβάστε επίσης:
Δύσκολες συμπεριφορές για τον γονιό ... υγιείς για το παιδί

Παιδιά .... ελάτε να φάτε!!

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Ομάδα ανάπτυξης κοινωνικών δεξιοτήτων για νήπια στη 'Νησίδα' - Κέντρο Στήριξης Οικογένειας & Παιδιού


http://www.nisida.gr/index.php/ypiresies/omades-paidion-efivon
Τα τελευταία χρόνια έχει αναγνωριστεί η αξία της ομάδας ιδιαίτερα για την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών και των εφήβων. Η ομάδα αποτελεί μια πρωταρχική πηγή κοινωνικοποίησης από τα πρώτα στάδια της ανάπτυξης του παιδιού και παρέχει το πλαίσιο μέσα στο οποίο το παιδί αναπτύσσει τις ικανότητές του. Αναγνωρίζοντας αυτή τη λειτουργία το Κέντρο Στήριξης Οικογένειας και Παιδιού "Νησίδα" διοργανώνει ομάδες παιδιών και εφήβων, στοχεύοντας στην αντιμετώπιση αλλά και στην πρόληψη προβλημάτων συμπεριφοράς και στην ενίσχυση της ψυχικής ανθεκτικότητας των παιδιών και των εφήβων που συμμετέχουν στις ομάδες αυτές.
Ομάδες παιδιών & εφήβων

Οι ομάδες παιδιών και εφήβων προσφέρουν στα μέλη τους πολλές ευκαιρίες για αλλαγή και βελτίωση. Μέσα από τις αλληλεπίδραση μεταξύ συνομηλίκων προωθείται η μάθηση και η ενίσχυση συμπεριφορών και τρόπων σκέψης. Μια ομάδα λειτουργεί ως μια μικρή κοινωνία, που παρέχει στα μέλη της ευκαιρίες για κατάλληλη έκφραση και τους επιτρέπει να μάθουν και να ασκήσουν νέους, κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους συμπεριφοράς. 

Οι ομάδες παιδιών και εφήβων που λειτουργούν στο Κέντρο Στήριξης Οικογένειας και Παιδιού "Νησίδα" επικεντρώνονται στις ανάγκες και τις επιθυμίες των μελών τους και ορισμένοι από τους στόχους τους είναι: 
  • Αναγνώριση και έκφραση συναισθημάτων
  • Ανάπτυξη δεξιοτήτων επικοινωνίας
  • Έναρξη και διατήρηση φιλικών σχέσεων
  • Ανάπτυξη συνεργασίας με συνομηλίκους
  • Ενίσχυση αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης
  • Εκμάθηση στρατηγικών επίλυσης συγκρούσεων
Στη 'Νησίδα' Κέντρο Στήριξης Οικογένειας & Παιδιού λειτουργεί αυτήν την περίοδο ομάδα νηπίων κάθε Παρασκευή 15:00-16:00. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε στο 2310245524

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

καθημερινοί διάλογοι, αυριανές σχέσεις!!!

-Μαμα, θελω να φαω ,πειναω.
-Οχι δε θελεις ακομα, δεν περασαν 3 ωρες ,ξερω εγω.

-Μαμα, θελω να με παρεις αγκαλια
-Οχι δεν πρεπει, θα καλομαθεις.

-Μαμα, κοιτα, μαθαινω το σωμα μου!
-Οχι δεν κανει μου ειπαν, βαλε την πιπιλα σου

-Μαμα, θελω να κοιμηθουμε μαζι.
-Δεν γινεται παιδι μου πρεπει να γινεις ανεξαρτητος ανθρωπος.

-Μαμα, φοβαμαι το σκοταδι ,μη φευγεις!

-Μια χαρα θα εισαι κοιμησου..


-------------------------------------------------------------------------

-Παιδι μου, σου μιλαω δεν ακους!?
-Αφου δεν ξερεις μωρε τιποτα, ξερω εγω!

-Παιδι μου, γιατι απομακρυνεσαι απο μενα?
-Ετσι συνηθισα μαμα ,τι ειμαι κανα μαμοθρεφτο?

-Παιδι μου, γιατι δεν εκφραζεσαι και κλεινεσαι στον εαυτο σου?
-Δεν εχει νοημα να εκφραζομαι ,αλλωστε εμαθα να εχω υποκαταστατα.

-Παιδι μου, γιατι δεν καθεσαι να φαμε σαν οικογενεια?
-Ειμαι ανεξαρτητος μαμα!

Παιδι μου, φοβαμαι να πεθανω μονη , μη φευγεις!
Μια χαρα θα εισαι μαμα, κοιμησου...


της Μιρελλας Μανεση

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2013

...όταν όλα κυλούν καλύτερα αβίαστα, στην ανάπτυξη του παιδιού γιατί να ισχύει κάτι διαφορετικό;


«Αφήστε τα παιδιά να παίξουν» .. η αρχή του Teacher Tom

Posted by  on Apr 23, 2013 in Διαφορα | 0 comments
- See more at: http://www.kala-nea.gr/archives/41124#sthash.9qPySxYN.dpuf
Teacher Tom

Στο προαύλιο της οδού Ιπποκράτους, επικρατεί ο γνωστός για την ώρα πανζουρλισμός. Ακούραστος, παρά το τζετ λαγκ, ο Τομ Χόμπσον, περισσότερο γνωστός ως Teacher Tom, συμμετέχει ενεργά στα δρώμενα.
Από την πρώτη κιόλας μέρα που βρέθηκε στην Αθήνα, προσκεκλημένος του σχολείου Dorothy Snot, κατάφερε να συνεννοείται περίφημα με τα παιδιά.
«Στην αρχή σάστισα, γιατί δεν ξέρω τίποτα άλλο στα ελληνικά εκτός από “ευχαριστώ” και “παρακαλώ”», λέει στην «Κ». «Μετά όμως άρχισα να παίζω μαζί τους και ως γνωστόν το παιχνίδι είναι οικουμενική γλώσσα».
Ο Τομ Χόμπσον θεωρείται σήμερα ο καλύτερος δάσκαλος προσχολικής αγωγής στον κόσμο. Το «αιρετικό» σύνθημά του: «Αφήστε τα παιδιά να παίξουν!». Στο περίφημο Woodland Park, το συνεργατικό σχολείο του Σιάτλ όπου δουλεύει, δεν γίνεται μάθημα, τουλάχιστον όχι με την παραδοσιακή έννοια. «Το παιχνίδι είναι το μάθημα», εξηγεί. «Το παιχνίδι είναι το εργαλείο που θα τους ανάψει τη φλόγα, θα τους κάνει περίεργους για τον κόσμο. Η αντίληψη ότι τα παιδιά είναι άδεια δοχεία που απλά περιμένουν να τα γεμίσουν υπονοεί ότι τα παιδιά δεν είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Δεν μπορώ εγώ να πω σε ένα παιδί τι να μάθει. Η δουλειά μας είναι να τα κρατάμε ασφαλή, να τα αγαπάμε, να τα παρατηρούμε και να τους δίνουμε τη μικρή ώθηση που θα χρειαστούν για να μάθουν αυτά που τα ίδια θέλουν να μάθουν».
Ανασύρει διαρκώς πραγματικά παραδείγματα από τη 14χρονη εμπειρία του στο σχολείο. «Κάποια παιδιά μαθαίνουν να μιλάνε 18 μηνών, άλλα 4 ετών, όλο το φάσμα είναι φυσιολογικό. Ποιος είμαι εγώ να τους πω ότι πρέπει να έχουν κάνει το ένα ή το άλλο σε μια συγκεκριμένη ηλικία; Κάποια παιδιά διαβάζουν στα δύο χρόνια και άλλα δεν ξέρουν καν τα γράμματα ώς τα πέντε, αλλά είναι ιδιοφυή στο να κάνουν νέους φίλους. Γιατί να ανησυχούμε τόσο πολύ όταν όλα θα έχουν φτάσει στο ίδιο σημείο μετά τα 10 περίπου; Γιατί να τους κλέψουμε την παιδική ηλικία;».
Ο Χόμπσον διαμόρφωσε την παιδαγωγική του προσέγγιση εμπειρικά. Αλλωστε, μέχρι τα 40 του, εργαζόταν ως προπονητής baseball. Οταν στη γυναίκα του προσφέρθηκε μια καλή θέση σε άλλη πόλη, αποφάσισαν να είναι αυτός που θα αφήσει τη δουλειά και θα μείνει σπίτι να μεγαλώσει τη δίχρονη κόρη τους. Κάπως έτσι, ως μπαμπάς, βρέθηκε στο Woodland Park, ένα κέντρο προσχολικής αγωγής που διοικείται από τους γονείς, οι οποίοι -ανάλογα με τις ικανότητές τους- είναι και οι δάσκαλοι και οι φροντιστές. Ο Τομ ήταν τόσο καλός σε αυτό που έκανε, που όταν η κόρη του «αποφοίτησε» μετά τρία χρόνια, οι άλλοι γονείς τον παρακάλεσαν να μείνει!
Μπορεί οι γονείς να πληρώνουν, όμως οι απόλυτοι άρχοντες είναι τα παιδιά. «Τα παιδιά αποφασίζουν ποιους κανόνες θα τηρούν στη διάρκεια της χρονιάς, π.χ. “δεν δαγκώνουμε”, “δεν βρίζουμε” κ.λπ. Θα πρέπει να υπάρχει ομοφωνία». Θυμάται μια ιστορία και γελάει. «Ενα παιδί, φέτος, μου ζητούσε να αλλάξει ένας κανόνας. Ηθελε να μπορεί να πει μια βρισιά. Τα άλλα παιδιά δεν συμφωνούσαν, οπότε η… ρύθμιση δεν πέρασε. Ερχεται μια μέρα και μου φέρνει ένα χαρτί. Για πρώτη φορά είχε γράψει γράμματα. Ηταν ανορθόγραφο, αλλά είχε γράψει κάτι όπως “η Εριν σκαλίζει τη μύτη της”. “Δεν καταπάτησα τον κανόνα”, μου είπε. “Το έγραψα, δεν το είπα”! Εμαθε να γράφει απλά και μόνο για να σπάσει τον κανόνα».

Δικαίωμα στα λάθη

Αυτή είναι η ουσία της δικής του εκπαίδευσης. «Οι περισσότεροι ανησυχούν για το πώς θα μάθουν να γράφουν και να διαβάζουν και πώς θα μάθουν βασικές μαθηματικές έννοιες. Εχει όμως τόσα πράγματα στον κόσμο να μάθει ένα παιδί. Ειδικά σήμερα, που όλες οι ημερομηνίες και τα ιστορικά γεγονότα είναι ένα google search μακριά, το μόνο που χρειάζεται είναι να τους μεταδώσουμε το πάθος για τη γνώση, να κυκλοφορούν στον κόσμο και να ρωτάνε “γιατί αυτοί οι τοίχοι είναι κόκκινοι”; Αυτό χρειάζεται η κοινωνία μας συνολικά.
Αυτό χρειάζονται οι επιχειρήσεις, αυτό χρειάζεται η ίδια η δημοκρατία. Οι άνθρωποι να αμφισβητούν την εξουσία και να θέτουν ερωτήσεις». Και να κάνουν λάθη. Απανωτά. «Οταν κάνεις λάθη, μαθαίνεις. Μια φορά ένα κοριτσάκι είχε βαλθεί να φτιάξει ένα κάστρο από κύβους, το οποίο όμως κατέρρεε. Τρωγόμουν να της πω ότι αν τοποθετήσει διαφορετικά το βάρος θα τα καταφέρει, αλλά δεν το έκανα. Εφυγε άπραγη. Μετά δύο ημέρες ήρθε και το έκανε αμέσως σωστά. Το έμαθε όταν ήταν έτοιμη να το μάθει. Ηταν γνώση που κατέκτησε, όχι που αποστήθισε για ένα μάθημα. Αν δεν κάνεις λάθη, δεν μαθαίνεις τίποτα. Αν φοβάσαι μήπως κάνεις λάθος, δεν θα κάνεις ποτέ τίποτα. Μόνο μέσα από την αποτυχία και την επιμονή έρχεται η επιτυχία».
Εσείς αισθάνεστε επιτυχημένος; τον ρωτάμε. «Πάντα ήθελα να βρίσκομαι ανάμεσα σε έξυπνους ανθρώπους και ξαφνικά με έφερε η ζωή ανάμεσα σε παιδιά. Οπότε ναι!».
Tης Λινας Γιανναρου για την καθημερινή
- See more at: http://www.kala-nea.gr/archives/41124#sthash.9qPySxYN.dpuf