Τον χωρισμό δεν τον συζητάς, τον ανακοινώνεις...!

Την τελευταία περίοδο μιλώ με αρκετούς ανθρώπους που βρίσκονται στη διαδικασία λήψης απόφασης χωρισμού. Άλλοι πιο κοντά στην απόφαση αυτή, άλλοι πιο μακριά, άλλοι στη διερεύνησή της και άλλοι στην υλοποίησή της!

Βλέπω ανθρώπους που μετά από μία μεγάλη διαδρομή έφτασαν στο σημείο να αξιολογούν ως αρνητική τη σχέση που έχουν σε ότι αφορά τους ίδιους και την προσωπική τους εξέλιξη. Συναισθήματα θυμού, πικρίας, νοσταλγίας, φόβου, ανασφάλειας και ενοχών συγκεχυμένα όλα μέσα τους, τους ωθούν όλο και περισσότερο στη λήψη αυτής της απόφασης. Και όταν αυτή η απόφαση έχει πλέον ληφθεί, πιάνω τον εαυτό μου να τους λέει: 'Τον χωρισμό δεν τον συζητάς, τον ανακοινώνεις!'

Απαραίτητη η συζήτηση, βασική και θεμελιώδης για το χτίσιμο της σχέσης, την επίλυση των διαφορών και την επικοινωνία με τον άλλον. Απαραίτητη για την εξέλιξη της σχέσης με τον άλλον, για το μοίρασμα και την συνύπαρξη. Τι νόημα όμως έχει αυτή, όταν έχουμε αποφασίσει να χωρίσουμε?

Εάν έχεις πράγματι αποφασίσει ότι επιθυμείς τον χωρισμό, παύεις να εστιάζεις στον άλλον και στη σχέση και εστιάζεις στον εαυτό. Στόχος σου δεν είναι η 'συμφωνία' με τον άλλον για την ορθότητα της απόφασής σου, αλλά η συμφωνία με τον εαυτό. Στόχος σου δεν είναι η συγκατάθεση του άλλου αλλά η ενημέρωσή του για το σημείο στο οποίο βρίσκεσαι. Ο χωρισμός λοιπόν είναι μια δική σου απόφαση και όχι μια κοινή απόφαση. Το σημείο στο οποίο επιδίωκες κοινές αποφάσεις το υπερέβησες με την απόφαση σου για χωρισμό. Η περίοδος κατά την οποία συζητούσες (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να συζητάς) είναι η περίοδος που προσπαθούσες να αποφύγεις τον χωρισμό. Τώρα, εάν έχεις πλέον αποφασίσει να φύγεις, δεν συζητάς ... ενημερώνεις! Ο χωρισμός τόσο ως προς τη λήψη της απόφασης αλλά και ως προς την υλοποίησή του, είναι το πρώτο έμπρακτο βήμα προς τη διαφοροποίησή σου, έξω από τον κοινό σας χώρο.

Μπορεί όλο αυτό να είναι ίσως και αυτονόητο και προφανές, τόσο αυτονόητο όμως που ξεχνάμε συχνά να το 'βλέπουμε'. Και μέσα σ'αυτήν την έλλειψη επίγνωσης, βλέπω τους ανθρώπους να διαπραγματεύονται, να περιμένουν να πείσουν, να προσπαθούν να συγκεντρώσουν 'τεκμήρια' για να αγανακτήσουν και τον άλλον, προσμένοντας ότι αυτή η αγανάκτηση στην οποία θα τον ωθήσουν θα οδηγήσει στην κοινή συμφωνία του χωρισμού. Μια προσπάθεια να γίνουν όλο και πιο έντονα εχθροι μέσα στη σχέση, ώστε να μπορέσουν να χωρίσουν σαν φίλοι. Λιγάκι ειρωνικό και τραγικό, σωστά;

Όχι, όταν έχεις αποφασίσει να χωρίσεις, δεν περιμένεις την κατάλληλη στιγμή και τον κατάλληλο τρόπο για να μην πληγωθεί ο άλλος, γιατί ουσιαστικά χωρίζεις για αυτόν ακριβώς τον λόγο: επειδή έχεις συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος σου δεν μπορείς πλέον να συμβάλεις στην ευτυχία του άλλου. Όταν έχεις αποφασίσει να χωρίσεις, σκέφτεσαι το όφελος του εαυτού σου αποκομμένο από το όφελος του άλλου, γι' αυτό και φεύγεις. Όταν έχεις αποφασίσει να χωρίσεις, εύχεσαι και ο άλλος να μπορέσει να ορθοποδήσει και να βρει τον εαυτό σου, αλλά δε βλέπεις τον εαυτό σου κομμάτι αυτής της δικής του προσπάθειας.

Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και τα συναισθήματά μας. Χωρίζουμε για τον εαυτό μας και για κανέναν άλλον, εάν το αποδεχθούμε αυτό θα χωρίσουμε με αξιοπρέπεια και για εμάς και εν τέλει και για τον άλλον!

Διαβάστε επίσης: Ερωτευμένοι μια ζωή με τον ίδιο άνθρωπο;
                             Χώρισα ... έκανα καλά;

Νέα ομάδα γονέων

Μια συχνή και σημαντική δυσκολία στο γονεϊκό μας ρόλο είναι η εφαρμογή των ορίων και των κανόνων μέσα και έξω από το σπίτι. Τα όρια δοκιμάζουν τη σχέση του γονιού με το παιδί και συνήθως συνοδεύονται από αρνητικά συναισθήματα και για τις δύο πλευρές.

Θέλουμε:

• Να οριοθετούμε το παιδί χωρίς να δημιουργούνται εντάσεις στις σχέσεις μας 
• Να οριοθετούμε το παιδί χωρίς να παρεμποδίζουμε την πρωτοβουλία και την αυτονομία του 
• Να εκπαιδεύουμε το παιδί στην υπευθυνότητα 
• Να μάθουμε στο παιδί να σέβεται τους κανόνες λειτουργίας του πλαισίου (σπίτι, σχολείο κλ.π)

Στον κύκλο των ομάδων γονέων με θέμα ‘οριοθετώ το παιδί μου’ εξερευνούμε τους τρόπους με τους οποίους το κάθε μέλος μπορεί να διασφαλίσει την εφαρμογή των κανόνων, διατηρώντας παράλληλα το ήρεμο κλίμα στο σπίτι και ενισχύοντας την υπευθυνότητα του παιδιού.Θα το προσπαθήσουμε μέσα από βιωματικές ασκήσεις και μοίρασμα των εμπειριών και της διαφορετικότητας της κάθε οικογένειας, ώστε μετά το πέρας των συναντήσεων οι τεχνικές να γίνουν κτήμα του καθενός με το δικό του, μοναδικό τρόπο. 

Για πληροφορίες και εγγραφές στην ομάδα μου επικοινωνήστε με το Κέντρο Νησίδα στο 2310245524

Δύσκολες συμπεριφορές για τον γονιό, υγιείς συμπεριφορές για το παιδί!

• 

  
  

Γονείς: Από τα όρια της οριοθέτησης...στο περιεχόμενο

Η οριοθέτηση στα παιδιά είναι ίσως το πιο συχνό θέμα προβληματισμού για το οποίο θα καταφύγουν οι γονείς στην αναζήτηση βοήθειας από τον ειδικό, μέσα από τη συμβουλευτική γραμμή την οποία θα επιδιώξουν από αυτόν.
'Πώς να κάνω το παιδί μου πιο συνεργάσιμο, πώς θα το κάνω να μη διαπραγματεύεται διαρκώς τα όρια μας, να είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του και στα καθήκοντα του, να μην έχει στο μυαλό του διαρκώς το παιχνίδι και όλη αυτή η προσπάθεια μου να μην επιβαρύνει την καθημερινότητα μας μέσα από την ένταση που αυτή μας επιφέρει στο σπίτι;'

Πολύ πιο σπάνια θα πάνε οι γονείς στον ειδικό με αιτήματα του τύπου: 'πώς θα κάνω το παιδί πιο ανεξάρτητο, αυτόνομο, με αυτοπεποίθηση, με δυνατότητα να παίρνει πρωτοβουλίες, να αμφισβητεί, να διερευνά, να έχει ενδιαφέροντα και κίνητρα στην καθημερινότητα.'
Τι συμβαίνει λοιπόν; είναι πιο συχνές οι δυσκολίες οριοθέτησης ή είναι πιο δύσκολες οι απαιτήσεις του γονιού στο θέμα της οριοθέτησης σε σύγκριση με προσδοκίες του σε άλλες δεξιότητες του παιδιού όπως αυτές της ανάπτυξης αυτοπεποίθησης, αυτονομίας, πρωτοβουλίας και κριτικής σκέψης?

Και γιατί αλήθεια ο γονιός να προβληματίζεται συχνότερα με το κατά πόσο το παιδί 'συμμορφώνεται' στους κανόνες λειτουργίας στο οποίο ανήκει (οικογένεια,σχολείο,δραστηριότητες) και σπανιότερα με το κατά πόσο ενεργεί ελεύθερα, αυτόνομα και με κριτική σκέψη σ' αυτό το σύστημα? Πέρα από το κοινωνιολογικό ενδιαφέρον που έχει αυτή η αναρώτηση, μια απάντηση αυθόρμητη φαντάζομαι θα ήταν: 'μα επειδή αυτό έτσι κι αλλιώς το κάνει', και δε θα διαφωνήσω σ' αυτό. Είναι αλήθεια ότι από τη φύση τους τα παιδιά έχουν την επιθυμία να εξερευνήσουν, να δοκιμάσουν, να πειραματιστούν και κατ' επέκταση να αμφισβητήσουν και να καταπατήσουν τις νόρμες λειτουργίας του κάθε συστήματος... η διαφορά κατά τη γνώμη μου είναι ότι αυτό γίνεται μέσα από μια πρόθεση τους να μάθουν τον κόσμο και να γνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα από αυτόν....τη στιγμή που δυστυχώς ο ενήλικας περισσότερο αντανακλαστικά θα αντιδράσει αμυντικά σα να απαντάει σε μια πρόθεση του παιδιού να αμφισβητήσει τη δύναμη του και τη δικαιοδοσία του στον έλεγχο των πραγμάτων, προκαλώντας ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα έτσι. Εκείνη τη στιγμή που θα μεταφράσει τις συμπεριφορές του παιδιού ως συμπεριφορές 'που πάνε να του πάρουν τον αέρα'- 'να γίνει το δικό του', θα προβληματιστεί περισσότερο πανικόβλητα για το κατά πόσο οριοθετημένο είναι το παιδί, κατά πόσο ξεκάθαρο του έχει κάνει το 'ποιος κάνει κουμάντο' .

Ποια άλλη μετάφραση θα χωρούσε σε αυτές τι συμπεριφορές του παιδιού πέρα από αυτήν που συνήθως ερμηνεύει ο γονιός ως ανάγκη του παιδιού να γίνει το δικό του; Αν εκείνη τη στιγμή νιώσει ότι το παιδί δεν γίνεται ανυπάκουο αλλά δοκιμάζει, δεν αντιδρά σε αυτά που ο ίδιος προστατευτικά του ορίζει αλλά πειραματίζεται πέρα από αυτά, δεν προσπαθεί να επιβληθεί αλλά να αυτενεργήσει,... και το κυριότερο, αν διαισθανθεί ότι δεν πρόκειται περί μιας προσωπικής μάχης του παιδιού απέναντι του αλλά πρι μιας φυσικής διαδικασίας ανάπτυξής του ....η δική του απάντηση σ' αυτην τη συμπεριφορά του παιδιού, θα ήταν καθοριστικά διαφορετική αλλά και η αναγκαιότητα για οριοθέτηση το ίδιο. Σε μια τέτοια στάση ο γονιός δε θα προβληματιζόταν τόσο για το πώς να βάλει τα όρια στη συμπεριφορά του παιδιού, αλλά για το πώς αυτά τα όρια που όλοι καλούμαστε να σεβαστούμε (συμπεριλαμβανομένου και του γονιού) δε θα κλωνίσουν την ανάγκη του παιδιού να μάθει, να λειτουργήσει ελεύθερα, να εξερευνήσει. Η οπτική αυτή θα θέσει τον γονιό δίπλα στο παιδί που μαζί του αναζητά λύσεις και διεξόδους μέσα σε ένα ορισμένο πλαίσιο αναφοράς και όχι απέναντι του.

Άλλωστε, αυτό δεν κάνει και ο ενήλικας στην καθημερινότητα; Δεν είναι η ίδια η καθημερινότητα μια διαρκή πάλη να καλύψουμε ανάγκες μας μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο που ορίζεται από τις εργασιακές και κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που ζούμε; Τι θα μας διευκόλυνε σ' αυτήν τη δική μας προσπάθεια να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες στα όρια που θέτει το πλαίσιο των συνθηκών μας αυτών. Σίγουρα το να μας επαναλαμβάνει και να μας υπενθυμίζει διαρκώς κάποιος το πόσο αυστηρά και αμετάκλητα είναι αυτά τα όρια (οικονομικά,εργασιακά κλ.π) δε θα μας ήταν χρήσιμο σε κάτι. Απεναντίας, η επικέντρωση της προσοχής μας σε αυτό θα μας δημιουργούσε μια μόνιμη δυσανασχέτηση και αυτή με τη σειρά της μια ένταση. Περισσότερο χρήσιμη θα ήταν μια βοήθεια για το πώς μπορούμε να καλύψουμε αυτές τις ανάγκες μας δεδομένων των συνθηκών. Μέσω του παραδειγματισμού; Μέσω της ανταλλαγής απόψεων με κάποιον άλλον; Μέσω της ελευθερίας πειραμαισμού μας στο πεδίο εντός ορίων του πλαισίου μας με τη δυνατότητα να κάνουμε λάθη και να λειτουργήσουμε διορθωτικά? Γιατί να απέχει η μεταχείριση του παιδιού από κάτι τέτοιο. Και το παιδί όπως και εμείς καλείται να εφεύρει τρόπους να κινηθεί σε ένα σύστημα, που αν νομίζουμε ότι εμείς το ορίζουμε εξολοκλήρου είμαστε γελασμένοι. Αυτή η προσπάθεια του παιδιού είναι κοινή με τη δική μας και όχι επιβαλλόμενη από εμάς. Μας μένει λοιπόν να του διδάξουμε τρόπους να πετύχει τους στόχους του και όχι να το περιορίσουμε νιώθοντας τους στόχους του συγκρουόμενους με τους δικούς μας.

Τη στιγμή λοιπόν που το παιδί ζητά περισσότερη ώρα για να παίξει, μπορούμε να διαβάσουμε την ανάγκη του να δημιουργήσει και όχι την ανάγκη του να μας επιβληθεί και να απαντήσουμε σε αυτήν ως τέτοια. Έτσι θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε μαζί του τρόπους που αυτό θα μπορούσε να γίνει δεδομένου του πλαισίου αναφοράς του (καθημερινό πρόγραμμα του παιδιού) με έναν παρόμοιο τρόπο που και μεις ψάχνουμε διεξόδους τη στιγμή που νιώθουμε κουρασμένοι κατά τη διάρκεια εργασίας μας. Στην αρχή και θα διερευνούσαμε τα περιθώρια μας για άδεια από τον εργοδότη και κατόπιν θα επιθυμούσαμε ένα εργασιακό κλίμα που θα μας έκανε τις δύσκολες στιγμές μας όσο το δυνατόν πιο παραγωγικές, δεδομένης της κούρασης. Κανένας μας δε θα ήθελε έναν εργοδότη που θα τον μάλωνε απλά και μόνο επειδή αποπειράθηκε να διεκδικήσει άδεια. Θα ήταν βοηθητικός ωστόσο αν έδειχνε κατανόηση και βοηθούσε προτείνοτας αλλες συνθήκες για να φέρουμε το έργο μας εις πέρας.

Ας στρέψουμε λοιπόν ως γονείς τη ματιά μας από τα ορια, στο περιεχομενο που υπάρχει μέσα σε αυτά. Και η αναρώτηση 'πώς θα κάνω το παιδί μου πιο πειθαρχημένο στα όρια που ορίζω' ας μετατραπεί σε 'πώς θα επισημαίνω και θα ενθαρρύνω την ελευθερία του παιδιού μεσα στα οριοθετημένα πλαίσια που χαρακτηρίζουν τις ζωές όλων μας'. Μια αναρώτηση σίγουρα πιο δημιουργική και παραγωγική.

Διαβάστε επίσης:
Δύσκολες συμπεριφορές για τον γονιό ... υγιείς για το παιδί

Παιδιά .... ελάτε να φάτε!!